veld_ver_slagen: Kraak

veld_ver_slagen is een rubriek over de mensen in het veld en het schemergebied achter de schermen. Gesprekken met concertprogrammeurs, evenementenorganisatoren en curatoren van kunstencentra. Kortom, de heren en dames die bepalen wat wij te zien krijgen. Ditmaal met een Dave Driesmans en Steve Marreyt van het Vlaamse platenlabel, boekingbureau en algeheel keurmerk van avontuurlijke muziek, Kraak.

(Gepubliceerd in Gonzo (circus) #90 – januari/februari 2009)

Kraak: Keurmerk voor Vlaams avontuur

Sinds de oprichting in 1997 is Kraak uitgegroeid tot een waar kwaliteitslabel voor de Vlaamse avontuurlijke muziekliefhebber. Dave Driesmans gaf zijn perspectief op de zaak en Steve Marreyt schoof er halverwege bij aan.

Kraak lijkt een verzamelnaam voor een grote hoeveelheid activiteiten, van een platenlabel tot festivalorganisators tot een magazine; was dat vanaf het begin af de bedoeling, of is dat zo gegroeid?
Dave Driesmans: “Het is allemaal heel organisch gegroeid. Aanvankelijk was er enkel het platenlabel. Maar toen kwam al snel het idee om een jaarlijks festival te organiseren, en wat later ontstond het idee van een maandelijks tijdschriftje. Het is een combinatie van veel zin hebben om iets te doen en de noodzaak voelen een leemte op te vullen. Maar het is natuurlijk wel leuk dat we nu een beetje een structuur en publiek hebben waarbij we snel projecten kunnen lanceren.”

Hoe is de organisatie nu verdeeld? Zijn er aparte medewerkers voor ‘Concerten’ en ‘Platenlabel’, of loopt het door elkaar?
Driesmans: “Het loopt allemaal door elkaar. De ene dag ben je bezig met de website, de andere dag met de mastering van een nieuwe elpee, dan weer wat het boeken van vluchten voor een volgend optreden. Die variatie houdt je fris. Bovenal vind ik het voor Kraak heel belangrijk dat er meerdere mensen inbreng hebben. Zou er maar één programmeur zijn, dan is de kans op herhaling reëel. En dat willen we te allen tijde vermijden.”

“Over kleuren en smaken [moet] zoveel mogelijk getwist worden” heet het dan ook op jullie website; hebben jullie onderling nog twisten over wat wel en niet binnen Kraak past, of is het concept zo afgebakend dat daar geen onduidelijkheid meer over is?
Driesmans: “Nee, er wordt hier erg veel getwist en getwijfeld. Niet zelden gaat er een hele discussie vooraf aan het boeken van een groep. Is die groep representatief voor wat er nu gebeurt of kiezen beter voor een andere groep? Is die laatste release niet iets minder? Enzovoort.”

Op welke manier heeft de (Vlaamse) markt voor experimentele muziek zich ontwikkeld sinds 1997?
Driesmans: “In tien jaar tijd is er erg veel veranderd vind ik. In 1997 waren we hier één van de weinigen die met experimentele popmuziek bezig waren, en zeker de enigen die dat in een festivalformule aanboden. Er zijn sindsdien talloze ‘nieuwe muziek’ festivals opgedoken, maar de meeste daarvan zijn niet echt interessant meer. Aan de andere kant is de platenmarkt in elkaar gestort en zijn er in Vlaanderen nog maar enkele winkels over waar je een Kraak-cd kunt vinden. Een jammerlijke evolutie want door het ontbreken van subsidies kunnen de winkels niet overleven, hoewel ze voor mij toch evenveel cultuur brengen als een gesubsidieerde instelling.”

Vaak wordt gesteld dat door het internet de nadruk in de muziekbranche is verschoven van platen naar live-concerten. Hoe zien jullie dat?
Driesmans: “Ik heb op de trein of metro nog nooit zoveel oordopjes gezien, hoor. Verklaren dat de aandacht van opnames naar het livegebeuren verschoven is vind ik dus onjuist. Ik denk dat er wel een verschuiving te merken is in het luistergedrag: er veel meer aandacht gekomen voor de geschiedenis van muziek. Daar zullen mp3-blogs en de verzwakte marketingkracht van de platenfirma’s deels voor hebben gezorgd.”
Steve Marreyt: “Die downloadbare geschiedenis is lange tijd mijn verslaving geweest. Ik ben nogal een fan van muziek uit de jaren 1960 en 1970. Toen ik ontdekte dat zowat alle zeldzame psychedelische parels gewoon van blogspots te plukken waren, heb ik mij daar lange tijd mee bezig gehouden. Dat duurde tot het moment dat ik meer downloadde dan ik kon beluisteren. Nu ben ik een stuk selectiever geworden. Ook met internet was het dus weer zoeken hoe je er op een goede manier mee omgaat.”

Random Thoughts About Grad School. And Interviews.

On Grad Schools:

This I tell you, and I tell you with the hopes that you’ll learn from my stupid mistakes: If you are AT ALL considering continuing your studies after undergrad in a field you did not major in, for the love of Jasper Gabriel bon Jingles- MINOR IN IT!! My faculty adviser told me minors weren’t worth anything unless I was sure I wanted to study that subject in grad school. And, given the fact that I wasn’t forward-thinking enough to be considering grad school, (mostly because I hate application essays), I didn’t minor in anything. Stupid, stupid me.

After all, I knew I was interested in film studies and psychology- but instead of sticking to either of those minor programs, I took more English courses (Literary Criticism and Shakespeare) and a not-required Biblical Studies course (Exodus-Deuteronomy) because it was taught by a professor of uber brilliance. Do I regret taking these classes? No, I enjoyed all three (well, not Shakespeare so much as a class, but I was in Oxford at the time, so I would have been happy to study ancient native Haitian basket weaving… or whatever). But wish I had also made room to take more psych courses (even if APU’s psych program SUCKS TO HIGH HEAVEN… regardless of how blindly proud they are of it. I’m sure the faculty members are all very nice people…). Because now I find myself staring at MA program aps and banging my head against the wall because I haven’t taken the prerequisites. Could I trudge my way through the information at the Advanced Level- sure, if I really put my mind to it. But they don’t know that, and that stinkith. So then what? Online classes or MJC? Yuckiness… Gr.

On Interviews:
Due to the fact that I once (ignorantly) aspired to be an Executive Assistant in the film industry, I have gone to many, many interviews. Perhaps this is indicative of my resume’s brilliance (since a resume’s purpose is to get you the interview), or maybe Oxford’s too shiny to resist, or they chose aps at random. But, I never did get an assistant job (and, after hearing how Sam’s bosses treated her, I stopped applying). Regardless, I’ve faced many an interviewer, and this is what I’ve noticed:

Bad:
1. When he/she picks you out of a crowd as “the one wearing all black?”
2. Ending rambling sentences with “and, um… yea. so on?”
3. Sending out mass emails to potential employers in the “To:” section instead of the “BCC:” section (one actually sent me an email back, all insulted and whatnot. Er, sorry? My bad…)
4. When the interview is really short.
5. Going home and deleting all your info on a potential employer because you’re convinced the interview went horribly. They still might call you back.
6. Sweat. It’s just a pain. It screws up your bangs and makes your feet smell weird. And there’s little to nothing you can do about it- RAHH!!

This afternoon, I learned that:
1. Group interviews suck
2. I am not so great at making a good impression when there are three other interviewees around the same little table, and only one question is actually asked pertaining to job-related experiences, etc.
3. Some people, when asked if they have any questions, will ask the interviewer what her favorite color is. (I spell this without “u”s because it was a freaking stupid question)
4. At a group interview, you will get interrupted by loud-mouths. And they might even pretend not to notice that they talked over you.

In my experience, no one cares if:
1. You don’t tailor your resume drastically for each position. Of course, it should show that you can do the job (ie. have previously answered a phone and/or spoken to a human being in real life).
2. You’re nervous. They probably can’t even see you shaking, so grin and ignore it.
3. You spill your purse contents everywhere- especially if the interview is for an internship that they barely pay you anything to do.
4. You call them by their first name. They seemed to expect me to, at least in LA. Don’t know what it’s like up here in hick country though… teh hehe…

So, now I have to figure out how to take prereq classes and write a statement of purpose, as well as still picking programs to apply to. And I start working at a new job tomorrow. This is a good thing but…. AHHhhhhh… *hides*